– Адразу пасля вяртання з Расіі з бежанства ў пачатку 20-х гадоў бацька зблізіўся з вызваленчым рухам у заходняй беларусі. Хадзіў па вёсках, арганізоўваў з сябрамі гурткі Беларускай сялянска-рабочай Грамады, на чале якой тады стаяў Браніслаў Тарашкевіч, Таварыства беларускай школы, праводзіў вечары, дапамагаў ставіць спектаклі. Газета «Народная справа» за 26 жніўня 1926 года тады пісала, што 1 жніўня быў створаны гурток Грамады ў вёсцы Баброўня. Дрэчы, у Скідзелі засталіся старажылы, якія ўспамінаюць, як па ініцыятыве бацькі ў яго роднай вёсцы Баброўня быў пастаўлены першы беларускі спектакль. Нават скідзельская моладзь хадзіла яго глядзець.

Мясцовыя гурткі Грамады адкрывалі клубы, бібліятэкі-чытальні, заахвочвалі сялян да супрацоўніцтва ў друку. Кіраўніцтва Грамады разам з Беларускім выдавецкім таварыствам распаўсюджвала праз сетку сваіх кнігарняў, бібліятэк і народных дамоў мастацкую і палітычную літаратуру на роднай мове. Поплеч з Грамадой на ніве культуры і асветы стала дзейнічаць Таварыства беларускай школы.

За 1927 год самадзейнасцю было пастаўлена 44 спектаклі. У той час бацька шмат выступаў на сходках з прамовамі. Абсяг яго падарожжаў станавіўся ўсё больш шырокім: Скідзель-Гродна-Вільня. Акрамя таго, ён збірае інфармацыю для газет. Так у «Народнай справе» за 28 кастрычніка 1926 года ён піша аб святкаванні 20-й гадавіны легальнай прэсы, якое арганізавалі актывісты Грамады ў Гродне, захапляецца пастаноўкай «Паўлінкі» у клубе Шкленскага гуртка ТБШ і радуецца, што «цвіце, пышна красуе наша мова», што ніхто не смее ўжо насміхацца з яе прастаты, у якой так яскрава адбіваецца воблік шчырай, пакорнай душы гаротніка-беларуса» (газета «Сіла працы» за 4 лютага 1928 года).

У аўтабіяграфіі бацька адзначае, што пачаў пісаць па-беларуску пасля таго, як аднойчы ў рукі яму трапілі прамовы заходне-беларускіх паслоў у Польскім сейме. Прайшоўшы праз залы парламента, беларуская мова набыла ў яго вачах нейкую асаблівую важкасць. Ён нібы ўпершыню адкрыў яе хараство і багацце.

Бацьку часта трэсла паліцыя, забірала вершы, а першы яго зборнік «Шум баравы» увогуле канфіскавалі...

Сціплы зборнічак вершаў Міхася Васілька «З сялянскіх ніў», выдадзены ў далёкім 1937 годзе ў Вільні Рыгорам Раманавічам Шырмай, як рэліквія, бо ў астатніх перавыданнях не адчуваецца мілагучнага і мяккага вымаўлення беларускага слова, напісанага «тарашкевіцаю».

У адным з допісаў у рэдакцыю «Нёмана» паэт так ахарактэрызаваў сваю музу: «Гэта мой духоўны адпачынак-асалода... Пішу ў хаце, у лесе, у дарозе – дзе папала. А ў хаце – найменш, бо цяжка зацягнуць маю гімэрную музу да ўбогай старэнькай хаткі».

Многія з вершаў бацькі пакладзены на музыку і сталі песнямі, кніжкі яго вершаў даўно не перавыдаваліся, але ёсць у калектыўных зборніках...».

Пасля вайны Міхаіл Восіпавіч Касцевіч працаваў у рэдакцыі скідзельскай райгазеты «Чырвоны сцяг», а потым у «Гродзенскай праўдзе».

У Скідзелі яго імем названа адна з вуліц горада, у дзень 80-годдзя з дня нараджэння на гэтай вуліцы быў устаноўлены мемарыяльны знак з барэльефам паэта. У мясцовым прафтэхвучылішчы створаны яго музей.

У лістападзе 2000 года грамадскасць адзначае 95-годзе з дня яго нараджэння. Толькі ці мог ён думаць, што прыйдзе час, Беларусь стане Незалежнай, а мову беларускую ў гэтай краіне загоняць у куток, выштурхнуць з школак, дзяржаўных устаноў і практычна перастануць друкаваць на ёй кнігі.

П. Жэбрак