12 лістапада бягучага года мы адзначылі знамянальную дату, калі Вярхоўны Савет БССР прыняў пастанову аб далучэнні Заходняй Беларусі да БССР.

Гэта падзея адбылася 60 гадоў таму назад. З гэтых дзён і пачалося. Калі пры панскай Польшчы існавалі забароны на родную мову для беларусаў дык права на яе пры савецкай уладзе некалькі ажыло, але ж не надоўга. Паступова стала наступаць русіфікацыя беларусаў. Спарававодства стала на рускай мове, беларуская мова пачала знікаць у сярэдніх агульнаадукацыйных школах, сярэдніх і вышэйшых навучальных установах. У іх беларуская мова стала выкладацца, як прадмет, на ўзроўні замежнай мовы. Карацей кажучы, беларуская мова акзалася ў загоне і не ў пашане. Але ж нягледзячы на гэта, многія беларусы шанавалі сваю родную мову, ганарыліся ёю. Гэта былі адзінкі, якіх тыя ж самыя беларусы называлі "нацыяналістамi". Да такіх "нацыяналістаў" адносілі і былога дырэктара Капцёўскай сярэдняй школы Ганчарэвіча, калі ён на раённых кворумах выступаў на роднай мове. Вось гэта "нацыяналіст", - раздаваўся шумок у зале сярод прысутных. Нягледзячы на гэта, Ганчарэвіч упарта адзін сярод усіх не цураўся беларускага слова, не так як іншыя ўгаджалі начальству ў зносінах з ім толькі па-рускі. Мне ўспамінаецца такі выпадак. Здавалі ў эксплуатацыю ў Скідзелі будынак ПТВ-199. Прыехала высокае начальства з вобласці і раёна. Сталі аглядаць навучальныя класы не мінулі і беларускі. Аглядаючы яго адна з чыноўніцаў заўважыла: "Добра падрыхтаваны, але ж на што ён, калі беларуская мова ні да чога". Гэтыя словы чыноўніцы былі як аплявухай для выкладчыцы беларускай мовы Алёны Салей, якая і цяпер працуе ў вучылішчы.